Όλυμπος - Κοκκινοπλός, Φαράγγι Σταλαγματιάς

Το Σάββατο 5 Ιουνίου εξερευνήσαμε τη δυτική πλευρά του Ολύμπου, του βουνού των Θεών. Το πρόγραμμα είχε ανάβαση από το χωριό Κοκκινοπλός (λόγω του πηλού που υπάρχει στη περιοχή) μέσω του φαραγγιού της Σταλαγματιάς. Η διαδρομή αυτή αποτελεί μέρος του γνωστού ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4  το οποίο κατεβαίνει προς το Λιτόχωρο μέσω του φαραγγιού του Ενιπέα.

Το μονοπάτι ξεκινά από τη πλατεία του Κοκκινοπλού (1100μ) και είναι αρκετά βατό και σαφές στην αρχή. Σύντομα και αφού έχουμε πάρει ύψος μπαίνουμε μέσα στο φαράγγι και κινούμαστε στο κέντρο του. Υπάρχουν σημάδια Ε4 αλλά θέλει λίγο προσοχή μιας και το μονοπάτι έχει να συντηρηθεί καιρό και η βλάστηση δυσκολεύει λίγο τη πορεία.

                                     

Περίπου στα μέσα του φαραγγιού το μονοπάτι κερδίζει ύψος ανεβαίνοντας στη δεξιά ράχη. Σύντομα βγαίνουμε στην αλπική ζώνη και αφήνουμε πίσω μας τα τελευταία δέντρα που μπορούν να μας προσφέρουν σκιά. Το μονοπάτι συνεχίζει παράλληλα με τη κοίτη του φαραγγιού, ελαφρά ανηφορικά. Μετά απο λίγο συναντούμε το δρόμο που πάει προς στη καλύβα του Χριστάκη. Έχουμε ήδη ξεπεράσει τα 2000μ. Αφού ανεβούμε στο διάσελο φτάνοντας στη μικρή γούρνα, μας αποκαλύπτονται οι κορυφές του Ολύμπου. Ευθεία μπροστά είναι ο Αγιος Αντωνιος και αριστερά ο Χριστάκης και το Σκολιό. Ο Μύτικας δεν διακρίνεται ακόμα....

Για να μη γυρίσουμε απο τα ίδια, αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τη κορυφογραμμή που περνά απο τις κρυφές Καρδαράς, Φλάμπουρο, Κίτρο και κατεβαίνει, απότομα, στο Κοκκινοπλό απο τη θέση Ρούδι.

Η θέα απο την κορυφογραμμή είναι καταπληκτική. Δεξιά μας είναι οι κορυφές του Ολύμπου, Μύτικας και Στεφάνι, κάτω φαίνεται το Ξερολάκι και αριστερά μας απλώνεται ο κάμπος της Ελασσόνας. Ανεβοκατεβαίνουμε τις κορυφές. Παρά τον ήλιο μας δροσίζει το αεράκι. Έχει αρχίσει ήδη να απογευματιάζει. Μικρή στάση στο Κίτρο για ξεκούραση και φωτογραφίες.

Απο εκει το κατέβασμα στο Κοκκινοπλό είναι απότομο μιας και ακολουθούμε τη δασωμένη ράχη πάνω απο το χωριό που μας πάει απο τα 2000 μέτρα στα 1100.

Μετά απο 10 ωρες πορείας έχουμε τελειώσει πια τη πορεία μας και ξεκουραζόμαστε στη βρύση του χωριού. Μας περιμένει επιστροφή στο Λιτόχωρο απο όπου θα ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα για το ρέμα Ουρλιά (....επόμενο ποστ :))

Συρράκο-Καλαρρύτες

Τα χωρία Συρράκο και Καλαρρύτες είναι πολύ γνωστά σε όσους ασχολούνται με τον χειμερινό τουρισμό. Βρίσκονται στο όρος Λάκμος, πιο γνωστό ως Περιστέρι, σε ύψος 1200 μέτρων. Είναι χτισμένα σε αντικριστές  πλαγιές που τις χωρίζει ο ποταμός Χρουσιάς.

Το Σάββατο 22 Μαΐου ξεκίνησα απο το Συρράκο και ακολουθώντας το μονοπάτι έφτασα μέχρι τους Καλαρρύτες. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος κάτι που βοήθησε στη πορεία αλλά δυσκόλεψε τη φωτογράφηση.

Το μονοπάτι ξεκινάει λίγο πιο κάτω απο την κεντρική πλατεία του χωριού. Υπάρχει ταμπέλα με ένδειξη χρόνου μιάμισης ώρας. Είναι αρκετά απότομο όπως κατεβαίνει στις όχθες του Χρουσιά. Στην αρχή του μονοπατιού συναντάμε δύο πολύ όμορφους καταρράκτες που δεν εμποδίζουν  τη πορεία. Βέβαια εαν κάποιος επιθυμεί προσφέρονται για ενα δροσιστικό ντούζ στην ανάβαση της επιστροφής.

Το μονοπάτι είναι απότομο και χάνουμε γρήγορα ύψος. Σύντομα φτάνουμε στο Χρουσιά. Τα νερά του είναι πολύ ορμητικά και το τοπίο στο πέρασμα μαγευτικό. Υπάρχει μια παλιά σιδερένια γέφυρα, τη διασχίζω και ξεκινάω την ανάβαση στους Καλαρρύτες.

Το μονοπάτι από αυτή τη μεριά είναι λαξευμένο μέσα στο βράχο. Στην αρχή είναι πολύ απότομο και αποτελείται απο πέτρινα σκαλοπάτια. Το πιο εντυπωσιακό πέρασμα είναι η σκάλα που τρυπάει το βράχο.

Σύντομα το μονοπάτι γίνεται πιο ομαλό και τραβερσάρει τη πλαγιά μέχρι να φτάσουμε στους Καλαρρύτες. Λίγο πριν μπούμε στο χωριό ξεδιπλώνεται μπροστά μας η μαγεία των Τζουμέρκων. Τα λιγοστά χιόνια που έπεσαν την προηγούμενη μέρα προσδίδουν μια πιο εντυπωσιακή όψη στις κορυφές. Αριστερά στη φωτογραφία διακρίνεται η Κακαρδίτσα και δεξιά η Στρογκούλα. 

                                    
Έχω πια ανέβει τη πλαγιά και σύντομα βρίσκομαι στην είσοδο του χωριού.

Οι Καλαρρύτες είναι ενα πολύ όμορφο χωριό, λιγότερο επηρεασμένο απο τον τουρισμό σε σχέση με το γειτονικό Συρράκο. Στην κεντρική πλατεία υπάρχει το καθιερωμένο καφενείο του χωριού και μια-δυο μικρές ταβέρνες.

Αφού περιηγήθηκα για λίγο στα γραφικά στενά του χωριού ξεκίνησα για την επιστροφή στους Καλαρρύτες. Εάν υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής, το μονοπάτι συνεχίζει από τους Καλαρρύτες προς τη μονή Βύλιζας και καταλήγει στο Ματσούκι μετά απο 2 περίπου ώρες.

Στην επιστροφή ξεπροβάλει η κορυφή του όρους Λάκμου, Τσουκαρέλα. Μία διαδρομή που είναι στα σχέδια μου είναι η ανάβαση στη Τσουκαρέλα απο το Ανθοχώρι και κατάβαση στους Καλαρρύτες. Ελπίζω σύντομα να την πραγματοποιήσω.

Γκιώνα-Ανάβαση στη Πυραμίδα

Το Σαββατοκύριακο 20 και 21 Μαρτίου συμμετείχα στην διάσχιση της Γκιώνας απο Βίνιανη στη Καλοσκοπή.

Η ανάβαση πραγματοποιήθηκε απο τον ΕΟΣ Αθηνών και ήταν στη μνήμη του εκπαιδευτή του συλλόγου Βαγγέλη Βρούτση που χάθηκε πέρσι στην αρχή του φαραγγιού.

Ξεκινήσαμε απο Αθήνα στις 6 το πρωί του Σαββάτου και κατα τις 10.30 ήμασταν στη Βίνιανη. Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα ζεστός και οι προβλέψεις για τις συνθήκες που θα αντιμετωπίζαμε, ως προς το χιόνι, πάνω απο τα 1500 μέτρα έδιναν και έπαιρναν. Γλαφυρό στιγμιότυπο ήταν η συμβουλή του "έμπειρου" βοσκού της περιοχής οτι αποκλείεται να τα καταφέρναμε να φτάσουμε στη κορυφή -:).

Αφού τακτοποιήσαμε τον εξοπλισμό μας ξεκίνησε η πορεία προς το καταφύγιο του ΠΟΑ που βρίσκεται στη θέση Καρβούνι στα 1700μ. Μετά απο μιας ωρας πορεία κάτω απο τον καυτό ήλιο φτάσαμε στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή ο Βαγγέλης, κάνοντας αυτό που αγαπούσε. Πραγματοποιήθηκε τρισάγιο στη μνήμη του και τα μέλη του συλλόγου τοποθέτησαν μια πλακέτα. Ύστερα συνεχίσαμε τη πορεία μας. Το ταλαιπωρημένο απο τη θερμοκρασία χιόνι είχε αρχίσει να αυξάνεται στο μονοπάτι. Κατά τις 5, και αφού είχαμε ανέβει το πιο απότομο σημείο της διαδρομής, φάνηκε το καταφύγιο. Η πορεία συνεχίστηκε προσεκτικά περνώντας 2 λούκια που ήταν ακόμα φορτωμένα με χιόνι.

Φτάνοντας στο καταφύγιο όλοι ανυπομονούσαμε για ένα πράγμα: να έρθει η ώρα του φαγητού! Μπήκαμε γρήγορα μέσα και ο καθένας έψαχνε μέρος για να βολευτεί. Το καταφύγιο ίσα ίσα που χώρεσε τριάντα άτομα. Για όσους έχουν συνηθίσει τους ξενώνες και τα διαχειριζόμενα καταφύγια ίσως φανεί ότι είναι σε όχι  καλή κατάσταση, αλλά εγώ το προτιμώ χίλιες φορές! Η παρείστικη ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι φανταστική!

Ακολούθησε μια πολύ όμορφη βραδιά με κρητική γραβιέρα και ρακές απο τα μέλη του ΕΟΣ Ρεθύμνου που είχαν έρθει να τιμήσουν το Βαγγέλη.

Η επόμενη, και πιο ενδιαφέρουσα, μέρα ξεκίνησε πάλι νωρίς. Σηκωθήκαμε στις 5(!) και αφού φάγαμε πρωινό και συγυρίσαμε το καταφύγιο ξεκινήσαμε την ανάβαση στη κορυφή Πυραμίδα στα 2508μ, τη πέμπτη ψηλότερη της Ελλάδας. Το χιόνι ήταν ακόμα παγωμένο οπότε ξεκινήσαμε με κραμπόν και πιολέ. Η ανάβαση χωριζόταν σε 2 στάδια. Το πρώτο ήταν η ανάβαση από το λούκι στο διάσελο. Οι κλίσεις ήταν αρκετά μεγάλες και μου δόθηκε η πρώτη ευκαιρία να εφαρμόσω αυτά που έμαθα στη σχολή βουνού!

Το δεύτερο στάδιο ήταν η προώθηση απο τη διάσελα στη κορυφή. Εκεί ο αρχηγός ακολούθησε μια πιο ντιρέκτ διαδρομή προς τη κορυφή απ'οτι συνήθως. Στα τελευταία μέτρα η κλίση ήταν πολύ μεγάλη και χρειάστηκε να κάνουμε front pointing! Super!

Μετά απο τρεις περίπου ώρες ανάβασης ήμασταν στη κορυφή απολαμβάνοντας τη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκτός απο τα γειτονικά Βαρδούσια, Οίτη και Παρνασσό εύκολα διακρινόταν ο Όλυμπος, το Βελούχι και το συγκρότημα των Αγράφων στα βόρεια, η Ζήρια, ο Χελμός και το Παναχαικό στη Πελοπόννησο. Ο ανοιξιάτικος καιρός μας έδωσε τη δυνατότητα να περάσουμε αρκετή ώρα στη κορυφή θαυμάζοντας τη θέα και βγάζοντας πολλές φωτογραφίες.

Στη συνέχεια κατεβήκαμε απο τα ίδια στη διάσελα και ακολουθώντας το μονοπάτι και μετά το δασικό δρόμο καταλήξαμε στη Καλοσκοπή. Άλλη μια υπέροχη εμπειρία-ανάβαση είχε φτάσει στο τέλος της. Άλλο ένα Σαββατοκύριακο έφτανε στο τέλος του. Υπομονή μέχρι το επόμενο!

Οίτη-Ανάβαση στο Πύργο (2150μ)

Τη Κυριακή 28 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε ανάβαση στη κορυφή Πύργος της Οίτης. Η διαδρομή ξεκίνησε από το διάσελο της Πάθενας που βρίσκεται πάνω απο το χωριό Καστανιάς. Στην αρχή το μονοπάτι κινείται μέσα απο στο δάσος. Γρήγορα, και λόγω του υψομέτρου, βρισκόμαστε σε αλπικό πεδίο.

Ο καιρός ήταν ιδανικός, με αραιή νέφωση, καλή θερμοκρασία και υψηλή ορατότητα! Δυστυχώς, οι ζέστες των προηγούμενων ημερών, είχαν περιορίσει τα χιόνια σε αρκετά μεγάλο βαθμό.

Όταν φτάσαμε στο χιονισμένο πεδίο, προς έκπληξη και χαρά όλων, το χιόνι ήταν τέλειο για ανάβαση. Αρκετά παγωμένο για να μην βουλιάζουμε αλλά χωρίς να χρειάζεται χρήση κραμπόν. Ξεκινήσαμε την ανάβαση κινούμενοι στη πλαγιά, κερδίζοντας σταδιακά ύψος. Όσοι γνώριζαν, έσκαβαν με το πλάι της μπότας τους "σκαλάκια" στο χιόνι και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν. Αν και η ομάδα ήταν αρκετά μεγάλη (25 άτομα), υπήρχε καλή συνοχή.

Σύντομα φτάσαμε στη κορυφή. Εκεί ο βοριάς που φυσούσε έκανε τη παραμονή δύσκολη. Κατεβήκαμε μερικά μέτρα πιο κάτω στην υπήνεμη πλευρά για να ξεκουραστούμε. Η θεα ήταν καταπληκτική! Στα νοτιοδυτικά φαινόταν το συγκρότημα των Βαρδουσίων, ενώ νότια ήταν η Γκιώνα και ο Παρνασσός.
Βορειοδυτικά ξεπρόβαλε το Βελούχι ενώ βορειοανατολικά ξεχώριζε ο Όλυμπος!

Αφού ακολούθησαν οι καθιερωμένες φωτογραφίες κορυφής ξεκινήσαμε την κατάβαση απο την ίδια διαδρομή.

Ήταν η πρώτη χειμερινή ανάβαση και το χαρήκαμε όλοι! Πρέπει σύντομα να το ξανακάνω!

Μονοπάτι σιδηροδρομικών - Φαράγγι Ασωπού

Το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου πραγματοποιήσαμε με τον ΕΠΟΣ Φυλής πορεία στο μονοπάτι των σιδηροδρομικών, στη Φθιώτιδα. Το μονοπάτι αυτο δημιουργήθηκε κατα την κατασκευή της σιδηροδρομικης γραμμής στις αρχές του αιώνα απο έλληνες και γάλλους εργάτες. Η γραμμή ελίσσεται στο φαράγγι του Ασωπού και διερχεται απο μια σειρά τούνελ και γέφυρες.  

Ξεκινήσαμε κατα τις 11 απο τη Δαμάστα και σε λιγα λεπτά βρισκόμασταν στην εισοδο του μονοπατιού. Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος με αρκετη ηλιοφάνεια και ζεστη. Η ομάδα προχωρούσε «σαν τρένο» διασχίζοντας τον Ασωπο. Η θεα προς τον ποταμό ηταν καταπληκτική. Στις γεφυρες υπήρχαν τα απομηνάρια απο τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, μιας και οι γερμανοι ειχαν φτιαξει πολυβολία στις γεφυρες για να αποτρεψουν σαμποταζ. Τελικα δεν τα κατάφεραν μιας και η αντίσταση μαζι με αγγλους κομαντος κατάφεραν να καταστρεψουν τη γεφυρα του Γοργοποτάμου.

Το μονοπατι τερματίζει πανω στις γραμμες, κοντα στον σιδηροδρομικο σταθμό Ασωπου. Εκει με προσοχή κινηθήκαμε πανω στις γραμμες. Τα τρενα σε αυτο το σημειο περνάνε με μεγάλη ταχύτητα. Κινηθηκαμε σβέλτα και οργανωμενα για περιπου ενα χιλιομετρο. Απο εκει ακολουθησαμε ενα ανηφορικο μονοπάτι που κατεληξε σε ένα ξωκλησι της οπου καναμε σταση για μεσημεριανο κολατσιο.

Απο εκει και μετα η διαδρομη ηταν λιγότερο ενδιαφέρουσα μιας και ακολουθησαμε ενα ανηφορικο δασικο δρόμο ως την άσφαλτο οπου μας περίμενε το πούλμαν.

Ανάβαση στο Γερόντιο (1754μ)

Τη Κυριακή 21 Φεβρουαρίου, παρέα με μέλη του ΕΠΟΣ Φυλής πραγματοποιήσαμε ανάβαση στη κορυφή  Πρ.Ηλίας του όρους Γερόντιου.

Το Γερόντιο βρίσκεται νοτιοδυτικά της Ζήριας. Η ανάβαση ξεκίνησε από το χωριό Καστανιά. Ο καιρός ήταν αρκετά άστατος.  Μετά από πορεία δύο χιλιομέτρων σε δασικό δρόμο συναντήσαμε το μονοπάτι που οδηγούσε στη κορυφή. Είναι ουσιαστικά η βραχώδης νότια κόψη του βουνού. Η κλίση ήταν αρκετά απότομη και μετά από λίγη ώρα σκαρφαλώναμε στα βράχια της κόψης. Το θετικό είναι οτι κερδίζεις γρήγορα ύψος...οπότε αξίζει τη κούραση.

Ο καιρός ειχε ήδη αρχισει να δείχνει τα δόντια του με δυνατό αέρα και χαλάζι. Όταν φτάσαμε στη κορυφή ο αέρας και το χιόνι μας ανάγκασε να ξεκινήσουμε γρήγορα τη κατάβαση. Δυστυχώς τα σύννεφα έκρυβαν τη θέα προς τη λίμνη της Στυμφαλίας και τη πεδιάδα του Φενεού.

Σε λίγο είχαμε κατέβει στο οροπέδιο στη θέση Σκαφιδιά. Ο καιρός είχε βελτιωθεί και συνεχίσαμε προς το εκκλησάκι τοτ Αγ. Νικολάου. Απο εκεί ακολουθήσαμε το μονοπάτι που επιστρέφει στη Καστανιά τραβερσάρωντας τη πλαγιά.

Η πορεία διήρκεσε περίπου 7 ώρες. Στο τέλος ακολούθησε το καθιερωμένο τσιμπούσι στο ορεινό χωριό Γκούρα.

Ευχαριστώ τη Πόπη, το Μάνο και τη Βιολέττα!

Hello World

Αυτό το bolg δημιουργήθηκε για να υποστηρίξει το Hiking Club που δημιουργήσαμε στη δουλειά.

Καλή αρχή!