Η ανάβαση πραγματοποιήθηκε απο τον ΕΟΣ Αθηνών και ήταν στη μνήμη του εκπαιδευτή του συλλόγου Βαγγέλη Βρούτση που χάθηκε πέρσι στην αρχή του φαραγγιού.
Ξεκινήσαμε απο Αθήνα στις 6 το πρωί του Σαββάτου και κατα τις 10.30 ήμασταν στη Βίνιανη. Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα ζεστός και οι προβλέψεις για τις συνθήκες που θα αντιμετωπίζαμε, ως προς το χιόνι, πάνω απο τα 1500 μέτρα έδιναν και έπαιρναν. Γλαφυρό στιγμιότυπο ήταν η συμβουλή του "έμπειρου" βοσκού της περιοχής οτι αποκλείεται να τα καταφέρναμε να φτάσουμε στη κορυφή -:).
Αφού τακτοποιήσαμε τον εξοπλισμό μας ξεκίνησε η πορεία προς το καταφύγιο του ΠΟΑ που βρίσκεται στη θέση Καρβούνι στα 1700μ. Μετά απο μιας ωρας πορεία κάτω απο τον καυτό ήλιο φτάσαμε στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή ο Βαγγέλης, κάνοντας αυτό που αγαπούσε. Πραγματοποιήθηκε τρισάγιο στη μνήμη του και τα μέλη του συλλόγου τοποθέτησαν μια πλακέτα. Ύστερα συνεχίσαμε τη πορεία μας. Το ταλαιπωρημένο απο τη θερμοκρασία χιόνι είχε αρχίσει να αυξάνεται στο μονοπάτι. Κατά τις 5, και αφού είχαμε ανέβει το πιο απότομο σημείο της διαδρομής, φάνηκε το καταφύγιο. Η πορεία συνεχίστηκε προσεκτικά περνώντας 2 λούκια που ήταν ακόμα φορτωμένα με χιόνι.
Φτάνοντας στο καταφύγιο όλοι ανυπομονούσαμε για ένα πράγμα: να έρθει η ώρα του φαγητού! Μπήκαμε γρήγορα μέσα και ο καθένας έψαχνε μέρος για να βολευτεί. Το καταφύγιο ίσα ίσα που χώρεσε τριάντα άτομα. Για όσους έχουν συνηθίσει τους ξενώνες και τα διαχειριζόμενα καταφύγια ίσως φανεί ότι είναι σε όχι καλή κατάσταση, αλλά εγώ το προτιμώ χίλιες φορές! Η παρείστικη ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι φανταστική!
Ακολούθησε μια πολύ όμορφη βραδιά με κρητική γραβιέρα και ρακές απο τα μέλη του ΕΟΣ Ρεθύμνου που είχαν έρθει να τιμήσουν το Βαγγέλη.
Η επόμενη, και πιο ενδιαφέρουσα, μέρα ξεκίνησε πάλι νωρίς. Σηκωθήκαμε στις 5(!) και αφού φάγαμε πρωινό και συγυρίσαμε το καταφύγιο ξεκινήσαμε την ανάβαση στη κορυφή Πυραμίδα στα 2508μ, τη πέμπτη ψηλότερη της Ελλάδας. Το χιόνι ήταν ακόμα παγωμένο οπότε ξεκινήσαμε με κραμπόν και πιολέ. Η ανάβαση χωριζόταν σε 2 στάδια. Το πρώτο ήταν η ανάβαση από το λούκι στο διάσελο. Οι κλίσεις ήταν αρκετά μεγάλες και μου δόθηκε η πρώτη ευκαιρία να εφαρμόσω αυτά που έμαθα στη σχολή βουνού!
Το δεύτερο στάδιο ήταν η προώθηση απο τη διάσελα στη κορυφή. Εκεί ο αρχηγός ακολούθησε μια πιο ντιρέκτ διαδρομή προς τη κορυφή απ'οτι συνήθως. Στα τελευταία μέτρα η κλίση ήταν πολύ μεγάλη και χρειάστηκε να κάνουμε front pointing! Super!
Μετά απο τρεις περίπου ώρες ανάβασης ήμασταν στη κορυφή απολαμβάνοντας τη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκτός απο τα γειτονικά Βαρδούσια, Οίτη και Παρνασσό εύκολα διακρινόταν ο Όλυμπος, το Βελούχι και το συγκρότημα των Αγράφων στα βόρεια, η Ζήρια, ο Χελμός και το Παναχαικό στη Πελοπόννησο. Ο ανοιξιάτικος καιρός μας έδωσε τη δυνατότητα να περάσουμε αρκετή ώρα στη κορυφή θαυμάζοντας τη θέα και βγάζοντας πολλές φωτογραφίες.
Στη συνέχεια κατεβήκαμε απο τα ίδια στη διάσελα και ακολουθώντας το μονοπάτι και μετά το δασικό δρόμο καταλήξαμε στη Καλοσκοπή. Άλλη μια υπέροχη εμπειρία-ανάβαση είχε φτάσει στο τέλος της. Άλλο ένα Σαββατοκύριακο έφτανε στο τέλος του. Υπομονή μέχρι το επόμενο!
