Μοράβα – Just the two of us...

Το Σαββατοκύριακο 9-10 Απριλίου το περάσαμε μαζί με τη παρέα του ΕΠΟΣ Φυλής και των ΠΡΟΒΟΜΑΣΤΟΡΩΝ στη περιοχή του Ασπροποτάμου. Η περιοχή έχει πάρει το όνομα της από τον ομώνυμο ποταμό που είναι ευρύτερα γνωστός ως Αχελώος, και που πηγάζει από εκεί, και βρίσκεται περίπου μιάμιση ώρα δυτικά της Καλαμπάκας. 

Είναι μια από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας που περιτριγυρίζεται από απόκρημνες κορυφές, παρθένα δάση ελάτης και οξιάς και, βέβαια, εντυπωσιακά ρέματα.

Ξεκινήσαμε από την Αθήνα στις 4 και μετά από ένα κουραστικό και πολύωρο ταξίδι φτάσαμε μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα στη κεντρική πλατεία της Πολυθέας. Εκεί μας περίμενε η κυρία Όλγα που φιλοξένησε στο δημοτικό πέτρινο ξενώνα κάποιους από τη παρέα ενώ οι περισσότεροι στήσαμε σκηνές κάτω από το πλάτανο της πλατείας. Αν και κουρασμένοι, βρέθηκε χρόνος για ένα τσιπουράκι πριν πέσουμε για ύπνο.

Την επόμενη μέρα το πρωί οι περισσότεροι ξεκίνησαν για το χωριό Χαλίκι, από όπου θα πραγματοποιούσαν ανάβαση στη κορυφή του Λάκμου, τη Τσουκαρέλα (2295μ). Εγώ, με μόνο ένα πρόθυμο μέλος, το φίλο Σπύρο, θα έκανα την ανάβαση της Μοράβας (1845μ), πιστός στο πρόγραμμα του συλλόγου!

Ξεκινήσαμε την ανάβαση από το χωριό Καστανία (1 ώρα με δρόμος από τη Πολυθέα). Η αρχή του μονοπατιού είναι στο τέλος της ασφάλτου όπου υπάρχει και ένας ξενώνας (ακολουθήστε τις διαφημιστικές πινακίδες). Το μονοπάτι είναι ανηφορικό και ευδιάκριτο ενώ υπάρχουν και κόκκινα σημάδια με σπρέυ, όχι όμως συστηματικά. Το μόνο που προβληματίζει λίγο είναι τα αρκετά πεσμένα δέντρα που είναι κάθετα στο μονοπάτι και μας δυσκολεύουν λίγο την κίνηση. Το δάσος αποτελείται από έλατα και οξιές. Σε λίγο συναντάμε ένα δασικό. Το μονοπάτι συνεχίζει από την απέναντι πλευρά του δρόμου.

Στη συνέχεια το μονοπάτι φαρδαίνει και μοιάζει με στενό δασικό. Το τοπίο δεν αλλάζει δραματικά καθώς ανηφορίζουμε συνεχώς μέσα από το δάσος. Στα 1400μ υψόμετρο συναντάμε τα πρώτα “ξεχασμένα” χιόνια. Μετά από ακόμα 100μ ανάβασης βρισκόμαστε στο διάσελο. Από εδώ διακρίνετε ξεκάθαρα η κορυφή με τον ανακλαστήρα, ενώ αριστερά διακρίνεται ο δρόμος προς τη Πολυθέα που βρίσκετε σε υψόμετρο περίπου1400μ. Δίπλα από τη Μοράβα είναι η κορυφή Τραμπάλα (περίπου 200μ πιο χαμηλά) με τον υπέροχο χρωματικό συνδυασμό οξιάς και ελάτου.

Από αυτό το σημείο αποφασίζουμε να κινηθούμε εξ όψεως προς τη κορυφή. Εξ' άλλου δεν φαίνεται και κάποιο σημάδι. Μετά από μερικά μέτρα κίνησης σε δασικό (θα τον συναντήσουμε και στην επιστροφή) φτάνουμε σε μια δασωμένη πλαγιά από οξιές. Το χιόνι δεν έχει λιώσει ακόμα και είναι αρκετά σφιχτό ώστε να μη δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα. Η μεγαλύτερη δυσκολία μέχρι να βγούμε από τα δέντρα είναι η αρκετά μεγάλη κλίση, αλλά κυρίως τα νεαρά δεντράκια οξιάς.Ο Σπύρος μάλλον δεν θα χάρηκε και πολύ από αυτήν την επιλογή... 

Εκατό μέτρα ψηλότερα σταματάνε τα δέντρα. Απομένουν ακόμα 150μ μέχρι τη κορυφή. Ο Σπύρος αποφασίζει να με περιμένει εκεί. Η πλαγιά είναι ομαλή και η πορεία χαράσσετε ώστε να αποφευχθούν οι χιονούρες. Η θέα από τη κορυφή στα γύρω βουνά είναι υπέροχη ενώ στα βορειοανατολικά φαίνεται και ο Όλυμπος (στο βάθος στη δεύτερη φωτογραφία από κάτω).

Για την ανάβαση των 1000μ  χρειαστήκαμε περίπου 3 ώρες. Για την κατάβαση αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το δασικό από το διάσελο που βγάζει στην άσφαλτο προς Κρανιά και Πολυθέα. Από εκεί μας μάζεψε το πούλμαν. Η κατάβαση έγινε σε περίπου μία ώρα. 

Πεζοπορία στο Λούσιο

...*προτείνεται για αρχάριους*, έγραφε η σημείωση στο πρόγραμμα. Πραγματικά ήταν ένα μια από τις πιο εύκολες διαδρομές που έχω κάνει. Όμως ήταν και από τις πιο όμορφες. Ιδανική διαδρομή για γνωριμία με τη πεζοπορία, κάτι που δικαιολογεί και τις πολυάριθμες εγγραφές νέων μελών.

Η διαδρομή μας ξεκινάει από το χώρο του μουσείου υδροκίνησης στη Δημητσάνα. Το μουσείο είναι μια αξιόλογη πρωτοβουλία της (πρώην) ΕΤΒΑ που διασώζει στις μέρες μας τη τεχνολογία της εποχής εκείνης. Οι άνθρωποι εκμεταλλευόντουσαν τα ορμητικά νερά που έπεφταν στο Λούσιο για να πραγματοποιήσουν εργασίες της καθημερινότητας.. Συνοπτικά αναφέρω ότι έχουν αναστηλωθεί και παρουσιάζονται σε πλήρη λειτουργία νεροτριβή, αλευρόμυλος, βυρσοδεψείο, μπαρουτόμυλος και άλλοι χώροι.

Το μονοπάτι, αφού διαπερνάει το χώρο του μουσείου, κατηφορίζει προς τη κοίτη του ποταμού. Δεξιά και αριστερά περνάμε από κατεστραμμένους μπαρουτόμυλος που δεσπόζουν στη περιοχή και είχαν συνεισφέρει τα μέγιστα κατά την επανάσταση του 1821. Τα ορμητικά νερά από τα ρέματα είχαν υπερχειλίσει και είχαν πλημμυρίσει κάποια τμήματα του μονοπατιού, κάτι που δυσκόλεψε λίγο τη κατάβαση.

Το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο και πρόσφατα σηματοδοτημένο. Μέχρι τη γέφυρα για τα αυτοκίνητα του Λούσιου, κινείται παράλληλα με το ρέμα από τη Δημητσάνα που χύνεται στο ποτάμι. Ο ζεστός ανοιξιάτικος καιρός μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε τη φύση που αναγεννιέται και να θαυμάσουμε τη θέα του επιβλητικού φαραγγιού που απλώνεται μπροστά μας.

Μετά τη μεγάλη γέφυρα ξεκινάει το πιο όμορφο τμήμα του μονοπατιού που κινείται στη δεξιά μεριά του φαραγγιού. Ενδιάμεσος προορισμός μας η νέα Μονή Φιλοσόφου.

 Το μονοπάτι ανηφορίζει ομαλά. Σύντομα βρισκόμαστε περίπου 100 μέτρα πάνω από το ορμητικό ρέμα. Ήδη τα σύννεφα έχουν αρχίσει να κάνουν απειλητικά την εμφάνιση τους. Το μονοπάτι είναι υπέροχο, ενώ κάποια εκτεθειμένα κομμάτια προσφέρουν θέα προς τα κάτω που κόβει την ανάσα.

Σύντομα ξεπροβάλει η νέα Μονή Φιλοσόφου. Η πορεία βγαίνει για λίγο στον ασφάλτινο δρόμο που πηγαίνει στη μονή για να συνεχίσει μετά από ένα φαρδύ και ευδιάκριτο μονοπάτι. Λίγο πριν τη μονή υπάρχει μια πηγή. Δεν υπάρχει λόγος όμως να γεμίσουμε παγούρια μιας και μερικά λεπτά αργότερα φτάνουμε στη Μονή.

Αυτή είναι και η πρώτη στάση ανασυγκρότησης. Ο φιλόξενος γέροντας της Μονής κάνει φιλότιμες προσπάθειες να καλωσορίσει και να περιποιηθεί το πολυάριθμο γκρούπ πεζοπόρων. Μας κερνάει λουκούμι και νερό! Ότι πρέπει για τη περίσταση! Οι πεζοπόροι καταλαμβάνουν κάθε γωνιά του προαυλίου της Μονής και ξεκουράζονται κάτω από τον ζεστό ήλιο.

Μετά από στάση μισής περίπου ώρας ξεκινάμε και πάλι τη πορεία. Το μονοπάτι διέρχεται μέσα από τη μονή και κατηφορίζει προς το ποτάμι ώστε να περάσει απέναντι και να ανέβει προς τη Μονή Προδρόμου. 

Η διαμόρφωση του μονοπατιού με σκαλοπάτια από πλάκες μπορεί να είναι ευπρόσδεκτη από νέους ή περιστασιακούς πεζοπόρους, έχει αφαιρέσει όμως κομμάτι από την αυθεντικότητα του. Κάπου εκεί αρχίζουν και τα δύσκολα. Οι βροντές, που ακουγόντουσαν από ώρα στο βάθος, τώρα πέφτουν δίπλα μας. Συνεπής με την πρόβλεψη του Μέτεο, ξεκινάει μια δυνατή καταιγίδα. Αυτομάτως ο ρυθμός του περπατήματος αυξάνει και η διάθεση για φωτογραφίες και στάσεις πέφτει κατακόρυφα. Προσωπικά απόλαυσα αυτή την ανοιξιάτικη βροχή που έδωσε άλλο χρώμα στη πορεία.

Επόμενος σταθμός ήταν η περίφημη Μονή Προδρόμου που είναι χτισμένη μέσα στο βράχο. Ελπίζαμε ότι η επίσκεψη θα μας έδινε και μια ευκαιρία να περιμένουμε λίγο να κοπάσει η βροχή. Δυστυχώς φτάσαμε σε ώρα κοινής ησυχίας και η είσοδος ήταν κλειστή για τους επισκέπτες. 

Όπως είχαμε προγραμματίσει, κάποιοι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν σε αυτό το σημείο και να κατευθυνθούν με το πούλμαν προς τη Δημητσάνα. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε κάτω από συνεχή βροχόπτωση προς το αρχαίο ναό του Ασκληπιού, που είναι και το τέρμα της πορείας μας. Σε 15 με 20 λεπτά έχουμε φτάσει πια στην έξοδο του φαραγγιού όπου και επιβιβαζόμαστε στο πούλμαν.

Σαν συμπέρασμα αυτή ήταν από τις πιο όμορφες και ολοκληρωμένες διαδρομές που έχω κάνει. Συνδυάζει ένα καλοσυντηρημένο και σύντομο (7-8 χλμ) μονοπάτι με επισκέψεις στο μουσείο υδροκίνησης και στις Μονές Φιλοσόφου και Προδρόμου. Επίσης συνδέει δύο από τα ομορφότερα χωριά της Γορτυνίας, τη Δημητσάνα και τη Στεμνίτσα. Την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους, είτε ως πρώτη επαφή με τη πεζοπορία είτε ως προορισμό για ένα weekend break. 

Τα Φώτα στα όρη Βροντού και Φαλακρό.

Το τετραήμερο των Φώτων (6 έως 9 Ιανουαρίου) ο σύλλογος ΕΠΟΣ Φυλής πραγματοποίησε τρείς διαδοχικές αναβάσεις στις κορυφές Αλή Μπαμπάς του Λαιλιά (ή Βροντούς όπως είναι η επίσημη ονομασία), Άγιος Παύλος και Προφήτης Ηλίας του Φαλακρού Δράμας.

Την Πέμπτη έγινε ανάβαση στη κορυφή Αλή Μπαμπάς (1849m). Η πορεία ξεκίνησε απο το χωριό άνω ορεινή στα 800 περίπου μέτρα. Η διαδρομή ανηφορίζει σχετικά απότομα την ανατολική πλευρά του ρέματος (απέναντι απο τον δρόμο που πάει προς το χιονοδρομικό) και μετα  κινείται ανοδικά χωρίς δυσκολίες μέχρι τα 1500 μέτρα. 

Οι εναλλακτικές για την τελική ανάβαση είναι είτε δεξιά μέσα απο το χαρακτηριστικό λούκι ή ευθεία κάνοντας scrambling για 200 μέτρα ΥΔ. Εμείς και με τη βοήθεια μελών του ΕΟΣ Σερρών, τους οποίους ευχαριστούμε, ακολουθήσαμε τη δεύτερη επιλογή! Μετά απο μια κοπιαστική ανάβαση, και λόγω του σχετικά μεγάλου αριθμού της ομάδας, πατήσαμε στη κορυφή Αλή Μπαμπάς ή Πρ. Ηλίας. Απο εκεί κατηφορίσαμε προς το χιονοδρομικό όπου και μας περίμενε το πούλμαν.

Την Παρασκευή έγινε η ανάβαση του Άγιου Πάυλου (1769m), μια απο τις ομορφότερες διαδρομές της περιοχής. Ξεκινήσαμε απο το χωριό Γρανίτης, πάλι στα 800 μέτρα υψόμετρο. Το μονοπάτι ξεκινάει απο το εγκαταλελειμμένο σανατόριο και ανηφορίζει μέσα απο ένα πανέμορφο δάσος με οξειές έως το χαρακτηριστικό διάσελο στα 1400 μέτρα. 

Απο εκεί οι κλιση αυξάνει αρκετά και καταλήγουμε στη κορυφή με το εκκλησάκι Άγιος Πάυλος. 

Δυστυχώς είχαμε θέα μόνο προς τα Βόρεια μιας και απο Νότια είχε κλείσει ο καιρός. Απο τη κορυφή μπορούσαμε να δούμε την πεδιάδα του Νευροκοπίου, τον Όρβηλο, το Πιρίν και τη Ρήλα της Βουλγαρίας.

Η κατάβαση έγινε εύκολα απο τα ίδια μέχρι το ξενοδοχείο μας στην είσοδο του χωριού. Χαλάρωση λίγων ωρών και βουρ για το γλέντι στο Βώλακα.....

Το Σάββατο ξεκινήσαμε απο το χωριό Βώλακας για τη κορυφή Πρ. Ηλίας του Φαλακρού. Απο το χωριό περνάει το μονοπάτι Ε6. Δυστυχώς η σηματοδότηση έχει χαθεί σε πολλά σημεία, αλλά το δάσος είναι βατό και με μεγάλα ανοίγματα. Εξ όψεως κινηθήκαμε μέχρι το λατομείο οπου και βρήκαμε τα πρώτα ίχνη του Ε6. Εναλλακτικά μπορεί κάποιος να κινηθεί με το αυτοκίνητο έως εκεί. 

Πρώτος σταθμός το (πρώην) καταφύγιο στη θέση Κουρί (1200μ). Εκεί συναντάμε και τον δρόμο που κατευθύνεται προς το χιονοδρομικό. Εμείς συνεχίσαμε τη πορεία προς το χιονοδρομικό μέσω του Ε6. Μετά απο περίπου 4.30 ώρες ανάβασης φτάσαμε στο χιονοδρομικό. 

Απο εκεί, και λόγω του καταπληκτικού (επιτέλους) καιρού είχαμε πλήρη επαφή με τη ψηλή κορυφή στα 2229 μέτρα, τη ψηλότερη ανατολικά της Θεσσαλονίκης, όπως εύστοχα σημείωσε ο κύριος Τάσος απο τον ΑΟΣ Προσοτσάνης που μας συνόδεψε στα μέρη του. 

Η ανάβαση απο εκεί διαρκεί περίπου δύο ώρες, χωρίς πολύ χιόνι είναι αλήθεια. Η θέα απο τη κορυφή είναι καταπληκτική: Νότια διακρίνεται το Άθως και η Σαμοθράκη, Δυτικά το Μενοίκιο και στο βάθος το Καιμάκτσαλαν και στο βορρά τα ψηλά βουνά της Βουλγαρίας!

Η εμπειρία είμαι σίγουρος οτι  αποζημίωσε όσους αποζητούσαν ενα  χορταστικό τετραήμερο στα βουνά! Τρείς διαδοχικές κορυφές, 3500 μέτρα ανάβασης και 20 ώρες πεζοπορίας!

Και του χρόνου με υγεία!